دلم ميخواهد الزايمر بگيرم
که لبريز از فراموشي بميرم

دلم خواهد ندانم در چه حال ام
کجايم، در چه تاريخ و چه سال ام

نخواهم حافظه چندان بپايد
که تاريخ و رقم يادم بيايد

به تاريخ هزار و سيصد و کِي؟
بريدند از نيستان ناله زن نِي؟

به تاريخ هزار و سيصد و چند؟
ز لب هامان تبسم رفت و لبخند؟

نخواهم سال ها را با شماره
که ميسازم به ايما و اشاره

به سال يکهزار و سيصد و غم
اصول سرنوشتم شد فراهم

به سال يکهزار و سيصد و درد
مرا آينده سوي خود صدا کرد

گمانم در هزار و سيصد و هيچ
شدم پوياي راه پيچ در پيچ

ندانم در هزار و سيصد و پوچ
به چه اميد کردم از وطن کوچ

نميخواهم به ياد آرم چه ها شد
که پي در پي وطن غرق بلا شد

چگونه در هزار و سيصد و نفت
خودم ديدم که جانم از بدن رفت

گرسنه بود ملت بر سر گَنج
به سال يکهزار و سيصد و رَنج

چه سالي رفت ملت در ته ِچاه
به تاريخ هزار و سيصد و شاه

به سال يکهزار و سيصد و دِق
چه شد؟ تبعيد شد دکتر مصدق

به تاريخ هزار و سيصد و زور
همه اسباب استبداد شد جور

به تاريخ ِ هزار و سيصد و جَهل
فريب ملتي آسان شد و سَهل

به سال يکهزار و سيصد و باد
خودم توي خيابان ميزدم داد

به سال يکهزار و سيصد و دين
به کشور خيمه زن شد دولت کين

چه سالي شيخ، بر ما گشت پيروز؟
به تاريخ هزار و سيصد و گوز

دلم خواهد فراموشي بگيرم
که در آفاق الزايمر بميرم

بطوري گم کنم سررشته خويش
که يادي ناورم از کِشته ی خويش

نه بشناسم هلال ماه نو را
نه خاطر آورم وقت درو را

اگر جَنَّت دروغ هرچه دين است
فراموشي بهشت راستين است
-هادی خرسندی-

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: